De zwarte koffertjes lijken allemaal erg op elkaar. Toch zijn er wel verschillen.
Het opvallendste verschil zit in de maat. Dat is niet zo duidelijk, zelfs niet als je de twee uitvoeringen naast elkaar zet.
Maar als je een smalle Billy-boekenkast van Ikea hebt, zoals ik, en veel naaimachientjes, dan passen alleen de smalle koffertjes in die boekenkast.
De smalste zwarte koffertjes zijn 33 cm breed. De koffertjes voor de witte Featherweights zijn 32 cm breed.
De brede zwarte koffers zijn 36,5 cm breed. Een smalle Billy-boekenplank is 36 cm..
Gelukkig passen twee brede koffers op één plank in een brede Billy-boekenplank, dus dat komt toch wel goed.
Een tweede verschil zit in de herkomst. De Amerikaanse oude koffers hebben een leren (beter: 'lederen'...) handvat.
Daarna kwamen de bakelieten handvatten.
En de witte Singer Featherweights hebben een blauw plastic handvat.
Dan de sloten!
De oudste koffertjes hebben sloten van glanzend metaal.
De maat van de koffers laat zien hoe het binnenwerk is. De smalle koffer heeft een grote losse bak bovenin. De bredere koffers hebben een houder voor het voetpedaal in de deksel gekregen en een klein bakje voor de accessoires aan de linkerkant. Dat bakje was eerst zwart metaal en werd later van rood plastic.
Kleinere variaties zijn de binnenbekleding van de koffer.
Gewoon zwart, maar ook met bloemmotieven in reliëf. Of een meer abstract motief.
De koffertjes voor de witte naaimachientjes hebben vaak een papieren bekleding met een ruitje, pied de poule.
De meeste koffers die ik zie zijn gewoon tot heel erg mooi. Stond de koffer in een ruime kast en is de machine weinig gebruikt, dan is de koffer soms als nieuw!
Maar er zijn ook koffers die flink te lijden hebben gehad, terwijl ze hun kostbare inhoud beschermden...
Het is niet voor iedereen duidelijk dat vochtige plaatsen geen geschikte omgeving zijn voor naaimachines en/of koffertjes! Lubbers in de buitenbekleding van de koffer kan het gevolg zijn.
De koffer is van hout en als de bekleding heel erg is aangetast kan je die verwijderen en de koffer schilderen of er iets anders opplakken.
Ik kreeg ooit een naaimachine binnen waar de spoolpin (de kloshouder) door het deksel had geprikt. Dat krijg je als een machine niet goed verpakt wordt.
Deze week heb ik moed verzameld en de splinters verwijderd, een deel van het hout weggeschraapt en de splinters er weer ingelijmd. Met diverse gewichten alles zo plat mogelijk laten drogen.
Zo wordt het niet als-nieuw, maar is de koffer wel weer netjes en nog altijd geschikt voor zijn functie: de naaimachine beschermen tegen schade en stof.
Nog een uitdaging is deze koffer met het lederen handvat zonder leer... Je ziet hoe het metaal van de kern er nog wel is.
Eigenlijk heel stevig, maar het draagt niet zo prettig op deze manier!
Dat ontbrekende handvat is nog in de denkfase, de koffer is alvast opgepoetst.
Eerst het oppervlak gereinigd. Daarna de make-up: speciale zwarte schoencreme, een sponsje, een kwastje, nog een glansje (sponsje met naaimachine-olie), geduld en tijd...
Ik doe dat niet bij alle koffers, dat hoeft ook meestal niet. Maar soms kan je van een Assepoester-koffer zo weer een prinsesje maken!
Vergeet ook niet zo nu en dan de scharnieren en slotjes te oliën. Op alle draaipunten en waar metaal over metaal glijdt, in het sleutelgat en bij het knopje dat opzij moet om de sloten te openen. Gewoon een druppeltje naaimachine olie. Doe het nu en over 5 jaar weer.... Niet overdrijven, maar niet te weinig.
