Even bijpraten!

Ik ben een paar dagen ziek geweest, beetje buikgrieperig, raar hoofd en het gevoel versleten te zijn!

Vorig weekend was behoorlijk druk!
Op zaterdag met nieuwe schoonmoeder op kraamvisite geweest bij ons nichtje, er is een achterkleindochter geboren. 89 jaar verschil in leeftijd, geweldig om te zien! En de kleine meid is de dochter van de dochter van de dochter...als bioloog weet je hoe bijzonder dat is (deze dames hebben hetzelfde mitochondriaal-DNA!).


Daarna door naar de kinderboerderij om Charlie op te halen. Door alle emoties de kattendraagmand gepakt, maar thuis op de bank laten staan. Gelukkig heeft een dierenwinkel wel een kattentuigje te koop.

Iedere week als we naar Charlie gingen kijken, ging onze aandacht ook uit naar zijn kleine zusje. Leeft ze nog? Ze was zo klein in het begin, kwam niet aan bod bij het drinken. En kon ze nu wel uit de doos, rondlopen?
We hadden hier thuis het idee geopperd om haar desnoods erbij te nemen...als niemand haar wilde hebben. Maar ze leek soms zo sloom, kouwelijk, achterlijk? Hoewel ze een andere keer weer wat pittiger was.
De dierenarts die we erover spraken adviseerde het niet te doen.

We pakten Charlie tussen zijn broertjes en zusjes vandaan. Wat zag hij er leuk uit! Zo'n fit klein katertje is een genot om te zien. We betaalden het afgesproken bedrag en wilden vertrekken.
Op dat moment stuiterde er een "konijntje" door dat kamertje, dook op een ander kitten af en met een judo-greep lag die op de grond. Daar was het kleine poesje!
En actief, en snel!
We keken elkaar aan. Die mevrouw van de kinderboerderij deed er nog een schepje bovenop door te zeggen dat dat poesje nog door niemand besproken was.... En omdat wij altijd al interesse hadden getoond, mochten we haar gratis erbij hebben.

Deal!!
Inderdaad, ze heeft een navelbreukje, ze loopt wat raar, zakt iets door haar voorpootjes en huppelt als een konijn. Maar ze gaat enorm vooruit, we trainen haar door te spelen met een muisje aan een vishengel. Ze tilt haar buik al goed van de grond en loopt niet meer ineengedoken.
Ze eet uitstekend en krijgt haar eigen bakje voer. Ze speelt met haar broertje en bijt in zijn staart of oren. En ze is absoluut niet achterlijk, wel wat afwachtend.

Ze heet Montgomery, afgekort tot Monty. En ze is misschien geen meisje. De dierenarts kon het ook nog niet zien. Misschien dat daar het foutje zit wat tot de groeiachterstand heeft geleid.
Toch is ze van 700 gram in een week naar 900 gram gegaan. Het groeien gaat dus goed. Slapen gaat goed, de kattenbak gaat nu goed (eerst een voorliefde voor kleine hoekjes of de bloempot).

Om haar op de vensterbank te laten klimmen hebben we een krabplank rechtop gezet. En die gebruikt ze. Want springen kan ze tot 20 cm hoogte. Omlaag kan ze wel via via.

Stina, een Jack Russelltje, wordt door beide poesjes met grommen en blazen afgeschrikt. En de "oude" kater James (2 jaar oud, maar lijkt nu zo groot!) vindt het helemaal niets! Iedere keer als hij ze ziet, blaast hij verontwaardigd. Maar het lijkt wel iets te wennen.

Charlie is nieuwsgierig en ondernemend. Maar ook lief voor zijn kleine zusje. Houdt haar warm, knuffelt haar en poetst haar bekje schoon. En door vaak te stoeien, zorgt hij ervoor dat ze veel beweging krijgt.

Hoewel je het nooit kan afdwingen, wilden wij graag een schootkat. En Charlie is al een paar keer op schoot geklommen bij een van de jongens als die rustig aan het computeren zijn.

Charlie en Monty horen er al helemaal bij!

Volgend berichtje gaat wel weer over de Singer FW. Want met behulp van deze jonge assistent ben ik weer bezig geweest.